Sophie Lambrighs

Kan je me jouw huidige functie beschrijven en waarin ze bestaat ?

Ik ben COO bij Eaglestone, een Europese ontwikkelaar (België, Luxemburg en Frankrijk) van residentiële – en kantoorprojecten. Ik hou me bezig met alles wat te maken heeft met projectontwikkeling in België met enkele interacties met het buitenland om coherente processen te waarborgen. Mijn taak bestaat erin  om een voortdurende optimalisatie te verzekeren van het bedrijf en zijn structuur.

Eaglestone is de afgelopen 5 jaar sterk gegroeid op een eerder organische manier. Toen ik aan de slag ging bij het bedrijf, was het kwestie van de werking goed te begrijpen en vervolgens de organisatie te verbeteren, om een “Eaglestone”-handelsmerk te creëren en om hetzelfde niveau van kwaliteit in projecten te garanderen, waar ze zich ook bevinden.

Welke opleidingen heb je genoten ?

Ik ben burgerlijk ingenieur bouwkunde en heb een aanvullende managementopleiding gevolgd. Die bestond voor een groot deel uit financiën, en wat HR, marketing, strategie en verkoop.

In people management heb ik relatief weinig opleiding genoten.

Deze managementopleiding was voor mij zeer nuttig om de verschillende onderdelen van een business en het globale management van een bedrijf te begrijpen.

Ze komt me elke dag van pas.

Had je bij het begin van je ingenieursopleiding al een duidelijk idee van wat je wilde doen ?

Ja, ik had een zeer duidelijk beeld van wat ik wilde doen, en dat is nu net helemaal niet waar ik uitendelijk voor heb gekozen (glimlacht).

Aanvankelijk wilde ik als scheikundig ingenieur werken aan het optimaliseren van materialen die bij de ruimtevaart worden gehanteerd. Na een jaar besefte ik dat scheikunde niet echt mijn ding was. Na mijn tweede jaar ben ik gestopt met wat ik niet leuk vond en heb ik uiteindelijk gekozen voor de bouw. Door eliminatie. Uiteindelijk is me dat uitstekend bevallen.

Hoe ben je in de vastgoedsector terechtgekomen ?

Toen ik afstudeerde, had ik geen flauw benul van de professionele wereld. In mijn familie had niemand beroepshalve op de een of andere manier een band met de vastgoed- of bouwsector. Op dat moment dacht ik dat er maar twee toekomstmogelijkheden waren: werken in een studiebureau of op een werf. Toen we tijdens mijn opleiding een bezoek brachten aan ERGON (fabrikant van structuurelementen uit spanbeton) werd het me duidelijk. Dat is wat ik wil doen. Enerzijds zijn er de berekeningen en anderzijds de praktische kant, en dat sprak me wel aan. Dus ik solliciteerde en begon mijn carrière bij hen.

Na 2 jaar begon ik deze sector te klein en te beperkend te vinden. Ik wilde een ruimer perspectief en ging werken bij een studiebureau en daarna bij een aannemer. Acht jaar later werd ik toevallig gecontacteerd door een rekruteringsbureau dat me liet weten dat Axa op zoek was naar een projectmanager. In het begin had ik geen flauw idee van wat ik van zo een bedrijf kon verwahcten. Ik ben toch eens gaan kijken, kreeg uitleg over de job en ik was verkocht. Zo ben ik in de vastgoedsector beland!

Ik leerde er tevens hoe leuk het is om aan klantzijde te staan. Eén ding is zeker, ik zal altijd aan die kant blijven staan (glimlach)!

Heb je gaandeweg je vaardigheden ontwikkeld ?

Vast en zeker. Ik ben bij Axa aangeworven als projectmanager. Daarbij vertrouwde ik vooral op mijn technische bagage. Vervolgens heb ik een aanvullende managementopleiding gevolgd en ben ik op een natuurlijke wijze naar een managementfunctie doorgegroeid. Pas in 2014, toen ik als CEO bij Home Invest Belgium (HIB) in dienst trad, maakte ik de overstap naar zuiver management.

Mijn hele loopbaan lang heb ik ernaar gestreefd de scope van mijn vaardigheden gaandeweg te verruimen.

Vanwaar die nieuwsgierigheid ?

Ik denk dat mijn man daar voor veel tussen zit. We hebben beiden voor ingenieur gestudeerd. Hij voor scheikundig ingenieur en ik voor bouwkundig ingenieur. We hadden allebei een carrière die niet meer echt verband hield met onze oorspronkelijke academische bagage. Hij is al vroeger overgestapt naar een leidinggevende functie en vandaag hebben we vergelijkbare functies, zij het dan in verschillende sectoren.

Aan welke waarden hou jij vast in het dagelijkse leven ?

Ik ben nogal perfectionistisch aangelegd en streef altijd naar uitmuntendheid.

Op persoonlijk vlak is er eerlijkheid. Ik hecht ook veel belang aan vriendelijkheid, wat voor mij leidt tot welwillendheid.

Wat zijn de sleutelmomenten in je loopbaan ?

Mijn eerste sleutelmoment is dat ik 3 jaar in Parijs heb gewerkt. Het was echt een heel andere manier van werken. Ik heb opnieuw moeten leren mezelf te doen gelden, maar ben er veel sterker uitgekomen.

Het tweede grote moment in mijn carrière was mijn intrede bij Home Invest.

Het derde was mijn vertrek bij Home Invest (glimlach).

CEO van HIB worden… zo’n kans kon ik niet laten liggen. Het heeft mijn carrière een ongelofelijke boost gegeven.

Toen ik later bij HIB werd ontslagen, was dat voor mij dan ook een ingrijpende verandering. Het hangt me niet als een molensteen om de nek, maar het spreekt vanzelf dat het voor mij een mislukking blijft. Maar niet getreurd, het heeft me in ieder geval gemaakt tot de persoon die ik nu ben.

Uit deze ervaring heb ik wel één grote les getrokken: als een relatie niet werkt, moet je dat onder ogen zien, moet je de zieke plek wegsnijden en je er soms bij neerleggen dat je bepaalde dingen moet opgeven. Ik moest ook een zeker mate van pragmatisme aan de dag leggen, want als je zo in je vaart wordt tegengehouden, wil je maar één ding: opnieuw dezelfde functie, om door te gaan op je elan. Maar die functie ligt natuurlijk niet noodzakelijkerwijs voor het rapen. Het onmogelijke zoeken heeft dus geen zin. Ik heb geleerd dat je een zekere flexibiliteit aan de dag moet leggen ten aanzien van andere mogelijkheden die je nog kunnen worden geboden.

Heb je tijdens je loopbaan mensen ontmoet die op jou een grote indruk hebben achtergelaten ?

Destijds, toen ik bij Axa werkte was Serge Wibaut lid van het directiecomité in België. Ook al stond hij ver boven mij op de hiërarchische ladder, toch was hij altijd heel aanspreekbaar en heel integer. Dat heeft een diepe indruk op me gemaakt.

Ik besefte immers dat het mogelijk is om een hoge positie te bekleden waarbij je volkomen en perfect gezag uitoefent, en dat je tegelijk toch eenvoudig, integer en aanspreekbaar kunt blijven en op een kwaliteitsvolle manier met je medewerkers kunt omgaan.

Pas later kwam het besef dat dit niet helemaal strookt met de werkelijkheid. Of je het nu leuk vindt of niet, als je de “baas” bent, is de relatie met collega’s niet meer helemaal hetzelfde. Dit vooropgesteld, denk ik dat ik een manager ben die “eenvoudig” wil zijn en dat ik helemaal geen autoritair persoon ben. Wel vind ik het goede voorbeeld geven heel belangrijk: als je doet wat je zegt, ontstaat er een vorm van respect.

Vind je het als vrouw in een sector zoals de vastgoedsector moeilijker of makkelijker om je draai te vinden ? 

Vaak wordt gezegd dat de vastgoedsector een mannenbastion is, maar ik denk eigenlijk dat, ongeacht de sector, vanaf een bepaald niveau in de hiërarchie mannen grotendeels de leiding hebben. Ik  denk dat de vastgoedsector, als we kijken naar de plaats van vrouwen op het werk, gelijke tred houdt met de andere sectoren.

Toch speelde het feit dat ik een vrouw ben in mijn voordeel toen ik in de bouwsector werkte, omdat ik er een andere stijl op nahield dan mijn mannelijke collega’s. Toen ik de overstap maakte naar de vastgoedsector, bleek dat er nog niet veel vrouwen in mijn geval waren. Veel mensen kenden dus mijn naam en herkenden me. Dat was wel prettig (glimlach).

Ik heb dus de indruk dat ik er vrij veel heb aan gehad.

Heeft het feit dat je een vrouw bent invloed op de manier waarop je je rol invult en je functie vervult ?

Absoluut. Zowel op mijn managementstijl als op mijn onderhandelingsstijl heeft het een hele grote impact. Mijn persoonlijkheid terzijde, denk ik dat louter het feit dat ik anders ben dan mannen van nature een invloed heeft op de menselijke relaties.

Voor de rest ben ik, als moeder van twee kinderen, vrij flexibel en tolerant tegenover mijn collega’s (man of vrouw) die, net als ik, proberen een evenwicht tussen hun beroeps- en gezinsleven te vinden.

Heb je risico’s moeten nemen of offers moeten brengen om dit te bereiken ?

Een nieuwe baan als CEO bij HIB aanvaarden is duidelijk een risico. Ik moest immers volledig uit mijn comfortzone stappen.

Offers brengen, ja. Mijn man en ik hebben altijd voltijds gewerkt. We hebben dus altijd moeten jongleren tussen gezin, kinderen en werk. Een deel van ons sociale leven hebben we moeten opofferen, omdat er gewoonweg geen ruimte meer voor was.

Heb je in de loop van je carrière een grote evolutie in het beroep van projectontwikkelaar opgemerkt ?

Ja en gelukkig maar !

Projectontwikkelaars zijn echt op alle vlakken professioneler geworden.

Op het gebied van risicoanalyse, productkwaliteit en procesbeheersing zijn velen er aanzienlijk op vooruitgegaan. Sommige van hen zijn zelf uitgegroeid tot internationale bedrijven.

Wel vind ik dat de bouw een beetje achterop hinkt.

Zowel op het vlak van kwaliteitsbeheersing, beheer van verspilling als duurzaamheid. Het is deze sector nog niet helemaal gelukt koers te zetten naar de 21e eeuw. Het is toch niet te geloven dat zo’n sector, die toch als essentieel wordt bestempeld, vaak onder de rentabiliteitsdrempel ligt en regelmatig niet goed functioneert ondanks de knappe koppen die er deel van uitmaken.

De projectontwikkelaars hebben ook hun imago, hun discours en hun waarden sterk doen evolueren, om talent aan te trekken of gewoon om zich te onderscheiden.

We mogen niet vergeten dat projectontwikkelaars nog steeds een slechte reputatie hebben. Het begint te beteren maar de “cowboy”-reputatie blijft jammer genoeg lang hangen.

Ze wordt in stand gehouden door het feit dat wanneer je appartementen ontwikkelt, je vaak te maken krijgt met mensen die de koop van hun leven doen. We zitten dus in B2C, terwijl we dat helemaal niet gewend zijn. Komt daar nog bij een product waarvan de betrouwbaarheid en kwaliteit niet helemaal overeenstemmen met wat we zouden willen. Dit zorgt dus onvermijdelijk voor spanningen.

Waar ben je het trotst op in je carrière ?

Om te beginnen ben ik er erg trots op dat ik dit allemaal in mijn eentje heb klaargespeeld, zonder een goede kruiwagen en zonder enige steun. Ik heb me kunnen ontplooien en in de verschillende bedrijven kunnen doorgroeien. Zo heb ik dus ook kunnen opklimmen op de sociale ladder. Daar ben ik erg trots op. Tegelijk heb ik mijn waarden hooggehouden en mijn gezinsleven gevrijwaard, dat hoop ik althans (glimlach).

Wat vind je het boeiendst aan je beroep ?

Het “concreet verwezenlijken” en het feit dat het een beroep is dat projectgewijs werkt. Dit betekent dat het leven van een projectontwikkelingsbedrijf wordt gekenmerkt door verschillende fases, die vaak elk een ander soort aandacht vereisen. Het is dus heel gevarieerd en heel meeslepend.

Het andere aspect dat me veel voldoening geeft, is dat je ziet hoe de laatste hand aan een project wordt gelegd, waarna je het kunt vieren en weer iets anders kunt gaan doen.

Wat ook erg prettig vind, is dat het een sector is waarin iedereen, direct of indirect, een band mee heeft. Iedereen woont of werkt ergens. Ik kan praten over wat ik doe met een kind van 8, een gepensioneerde of een bedrijfsleider. Ze hebben stuk voor stuk een band met mijn beroep.

Wat me vandaag het zwaarst valt is de zwakke schakel op het vlak van de bouwkwaliteit.

Zie je een groot verschil tussen de profielen van jouw generatie en de nieuwe die je op de markt ziet verschijnen ?

Ik denk dat een jonge ingenieur die vandaag afstudeert aan de universiteit een ruimere opleiding heeft genoten dan ik. De mijne was uitsluitend technisch en ik wist bijvoorbeeld niet eens wat het actief en het passief van een balans zijn. De jongeren die ik ontmoet, hebben duidelijk andere dingen kunnen zien en gelukkig maar!

Er wordt vaak gezegd dat ze nu minder hard werken en minder streverig zijn dan mijn generatie.
Ik weet niet of dit waar is. Wel zie ik dat ze anders werken. Het is een supergeconnecteerde generatie. Ze leggen hun hele ziel in hun werk zonder grenzen tussen privé en werk, terwijl wij het werk achter ons lieten zodra we de deur van kantoor dichttrokken.

Welke raad zou jij geven aan een ingenieur die COO wil worden ?

Loop niet te hard van stapel, want de rol van COO is veeleisend. Een COO staat in de kijker en het is een functie waar je er uiteindelijk zo’n beetje alleen voor staat.

Ik denk dat het belangrijk is om verschillende ervaringen op te doen, om je zo voor te bereiden op deze baan, die heel ruim is.

Om af te ronden: wat is uw grootste persoonlijke challenge op het ogenblik ?

Mijn grote challenge is om een nieuw succesverhaal op mijn palmares bij te schrijven. Na HIB dat met een sisser is afgelopen, is het voor mij belangrijk dat ik mezelf vertel dat mijn volgende ervaring een echt succes zal zijn.

De andere challenge is ook om me – nu de 50 nadert – te blijven ontwikkelen en te blijven leren. Dit is een van de redenen waarom ik op het voorstel van Eaglestone ben ingegaan. Omdat ik helemaal geen geboren ondernemer ben, zag ik het meteen zitten om nauw samen te werken met twee ondernemers in een bedrijf dat de successen aan elkaar rijgt en dat grote ambities koestert. Aangezien ik van nature gestructureerd en rigoureus ben, moet ik leren hoe ik me kan ontwikkelen in een bedrijf dat zeer snel evolueert.

Dat is dus een enorme challenge voor mij.

Gesprek geleid door Archibald
Dank aan Sophie Lambrighs & Eaglestone